Carta de despedida (Graduación Primaria 2019)

18/06/2019 at 20:00 / by

Meus queridos rapaces e rapazas:

Ata este momento e desde que empezastes neste colexio escoitastes da nosa parte todo tipo de indicacións, palabras de ánimo, tamén pautas, explicacións… en xeral todo un conxunto de realidades entre as que non obstante, nunca se presentara un son tan único e vital como o que podedes escoitar agora e ao que debedes prestar a máxima atención:

Pode que vos pareza un sinxelo ruído, dos que tantas veces lembramos os antigos trens e que nestes momentos parece que carece de importancia; de todos modos, se vos fixades ben, o seu significado vai moito máis alá dunha sinxela aparencia e a súa relevancia para convosco medra hoxe máis que nunca, xa que o tren no que ata agora viaxabades chegou á súa última parada e é este breve e vago son o que vos sinala, polo tanto, que xa chegou a hora de cambiar, xa non só de cadeira ou vagón, senon de tren, dirixíndovos cara a novos e diferentes destinos. 

Din que a vida aseméllase ao paso dun tren polas vías, avanzando ao seu ritmo e recollendo nas estacións a todo tipo de persoas que soben e baixan para despois volver a montar noutros diferentes, sempre na procura do destino máis axeitado para cada momento. É por …. que vós, desde aquel día no que entrabades por primeira vez neste colexio, tamén vos acomodastes por primeira vez nun tren moi especial que vos levaría a descubrir persoas e momentos que xamais se repetirán pero que se quedarían con vós sempre.  

Inicialmente en infantil, onde forxastes as primeiras amizades e onde aprendestes o máis básico e imprescindible para entender a vosa formación posterior, a cal xorde na primaria. Precisamente a chegada desta nova etapa supuxo un cambio no sentido das vías e sobre todo na forma de viaxar propia do voso primeiro tren, dirixíndose cun ritmo más confiado e decidido. Foi nesa parte do recorrido onde se intensificou a aprendizaxe así como o discorrer das amizades, pero onde sobre todo, eu como titora e os vosos outros profesores observamos como cada un, coas súas peculiaridades e a súa propia forza soubo poñer en práctica o obxectivo principal de calquera mestre: medrar en valores e como persoas. 

En xeral puidemos ver como, aínda que aparecesen complicacións, todos vós recoñecestes a verdade e loitastes por continuar, sen renderse ante calquera obstáculo; como gozastes e ristes tanto nas clases como nos tempos de lecer e as excursións, sempre facéndo na honra ao compañeirismo e ao respecto e por suposto, puidemos ver como aprendestes sempre con enerxía e personalidade, dándonos o mellor e máis bonito que tedes: SER VÓS MESMOS. 

Por iso agora, o son ao que antes me refería, pon fin ao este largo traxecto que percorrestes con nós para avisarvos de que, non tedes que esquecer ese primeiro tren, senón paralo e así podes subir a outro máis grande e con máis capacidade; un tren distinto que se axuste ás novas medidas e ao novo ritmo que acadastes e que precisades seguir desenvolvendo, un tren tamén moi especial que para que funcione require non xa de nenos e nenas, senón de mozos e mozas valentes que saiban subir a el sen medo e afrontar con ganas o futuro que lles trae consigo. 

Finalmente, á vez que escoitamos ese son e vemos como se vai parando o tren, nós como mestres só podemos dicirvos dúas cousas: un ata logo, porque sabedes que aínda que non continuemos con vós sempre imos estar aí e sobre todo un grazas, por entrar nos nosos corazóns e por deixarnos entrar a nós no voso. 

Veña, rapaces, SUBIDE, non teñades medo; collede con forza o novo tren que vos está agardando e unha vez nel prometédenos unha cousa: que nunca apagaredes a luz desa estreliña que coñecemos brillando dentro de cada un de vós. 

Mis queridos chicos y chicas:

Hasta este momento y desde que empezasteis en este colegio habéis escuchado por parte de nosotros todo tipo de indicaciones, palabras de ánimo, también pautas, explicaciones… en general todo un conjunto de realidades entre las que sin embargo, nunca se había presentado un sonido tan único y vital como el que vais a oír hasta ahora y al que debéis prestar la máxima atención:

Os podrá parecer un simple ruido, de esos que tantas veces recordamos de los antiguos trenes y que en estos momentos parece que carece de importancia alguna; no obstante, si os fijáis bien, su verdadero significado va mucho más allá de una simple apariencia y su relevancia para con vosotros crece hoy más que nunca puesto que el tren en el que hasta ahora viajabais ha llegado a su última parada y es este breve y difuso sonido el que os indica por tanto que ha llegado la hora de cambiar, ya no solo de asiento o de vagón, sino de tren, dirigiéndoos hacia nuevos y diferentes destinos.

Dicen que la vida se asemeja al paso de un tren por las vías, avanzando a su ritmo y recogiendo en las estaciones a todo tipo de personas que suben y bajan para después volver a montar en otros diferentes, siempre en busca del destino más adecuado para cada momento. Es por ello que vosotros desde aquel día en el que entrabais por primera vez en este colegio, también os acomodabais por primera vez en un tren muy especial que os llevaría a descubrir personas y momentos que jamás se repetirían pero que se quedarían con vosotros siempre.

Inicialmente en infantil, donde forjasteis las primeras amistades y donde aprendisteis lo más básico e imprescindible para entender vuestra formación posterior, la cual surge en primaria. Precisamente la llegada de esta nueva etapa supuso un cambio en el sentido de las vías y sobre todo en la forma de viajar propia de vuestro primer tren, ahora dirigiéndose con un ritmo más confiado y decidido. Fue en esta parte del recorrido donde se intensificó el aprendizaje así como el discurrir de las amistades, pero donde sobre todo, yo como tutora y vuestros otros profesores, hemos visto como cada uno, con sus peculiaridades y su propia fuerza, ha sabido poner en práctica el objetivo principal de cualquier maestro: crecer en valores y como personas.

En general hemos podido ver cómo, aunque hayan sucedido complicaciones, todos vosotros habéis reconocido la verdad y habéis luchado por continuar, sin rendirse ante cualquier obstáculo; cómo habéis disfrutado y reído tanto en las clases como en los recreos y excursiones, siempre haciéndolo en honor al compañerismo y al respeto y por supuesto, hemos podido ver como habéis aprendido siempre con energía y personalidad, dándonos lo mejor y más bonito que tenéis: SER VOSOTROS MISMOS.

Por eso ahora, el sonido del que antes os hablaba, pone fin a este largo trayecto que habéis recorrido con nosotros para avisaros de que, no tenéis que olvidar ese primer tren, sino pararlo y así poder subiros a otro más grande y con más capacidad; un tren distinto que se ajuste a las nuevas medidas y al nuevo ritmo que habéis alcanzado y que necesitáis seguir desarrollando, un tren también muy especial que para funcionar requiere ya no de niños y niñas, sino de chicos y chicas valientes que sepan subir a él sin miedo y afrontar con ganas el futuro que les trae consigo.

Finalmente, a la vez que escuchamos ese sonido y vemos cómo se va parando el tren, nosotros como profesores solo podemos deciros dos cosas: un hasta luego, porque sabéis que aunque no continuemos con vosotros siempre vamos a estar ahí y sobre todo un gracias, por haber entrado en nuestros corazones y por habernos dejado entrar a nosotros en el vuestro.

Venga, chicos, SUBID, no tengáis miedo; coged con fuerza el nuevo tren que os está esperando y una vez en él prometednos una cosa: que nunca apagareis la luz de esa estrellita que conocimos brillando dentro de cada uno de vosotros.


Sobre os dereitos de autoría desta carta:

Licenza Creative Commons
Carta de despedida (Graduación Primaria 2019) de María Jesús Sánchez Feijoo ten unha licenza Creative Commons Atribución-Non comercial-Compartir igual 4.0 Internacional.
 
 

Comments are closed.